میل هوس ز عافیتم فرد می کند

گر بشکنم کلاه ، دلم درد می کند

تسلیم تحفه ای ست که طبعم بر اهل ذوق

چو میوهٔ رسیده ره آورد می کند

خال زباد تختهٔ خاک اختراع کیست

دل را خیال مهرهٔ این نرد می کند

پر در تلاش خرمی این چمن مباش

افراط آب چهرهٔ گل زرد می کند

رم می خورد ز سایهٔ غیرت فسردگی

تمثال مرد آینه را مرد می کند

از می حذر کنید که این دشمن حیا

کاری که از ادب نتوان کرد می کند

چینی علاج تشنگی حرص جاه نیست

آب سفال دل ز هوس سرد می کند

زنگار اگرنه پردهٔ ناموس راز اوست

آیینه را خیال که شبگرد می کند

عزم فنا به شیشهٔ ساعت نهفته ایم

بیدل به پرده رفتن ماگرد می کند